Blog Amma Asante: boos en trots

We hebben het heel vaak in onze opvoeding gehoord en we zeggen het zelf ook. Eigenlijk haalt die houding ook een waardevol deel van onszelf weg. Het moment waarop we zeggen ‘we pikken het niet langer dat anderen ons tekort doen.’ Boosheid is belangrijk, want je laat ermee zien dat je niet wil dat anderen jou schade toebrengen.

Ik maak me, sinds ik voorzitter van de LCR ben, regelmatig boos. Het stemmetje in mijn achterhoofd zegt steeds ‘pak je pot honing, want met boosheid bereik je niets’. Maar ik maak me wél boos. Over  het onrecht in onze samenleving: hoe onze rijke samenleving het toeliet dat armoede, schulden en voedselbankgebruik toenamen. Hoe mensen werkloos aan de kant staan terwijl ze dolgraag willen werken maar niet aan bod komen door een arbeidsbeperking. Er is zeker wel werk. Maar de bereidheid om de juiste ondersteuning te bieden ontbreekt, want dat kost namelijk geld.

Ik ben boos omdat mensen niet gehoord en niet gezien worden. Er moet telkens een strijd worden geleverd voor hun belangen, terwijl het juiste vanzelfsprekend zou moeten zijn dat belangen van kwetsbaren worden meegenomen.

Vooral in de afgelopen maanden hebben we gezien dat ‘genoeg is genoeg’ en in opstand komen ertoe doet. Dat het verandering teweeg kan brengen. Het laat zien dat het ok is om boos te zijn en dat we deze boosheid mogen laten zien als mensen bedreigd worden in hun bestaanszekerheid of als ze worden uitgesloten of anders en slechter worden behandeld. We hebben allemaal de protesten over de hele wereld gezien. Daar was boosheid voor nodig.

Dat geldt ook voor de vereenvoudiging van de Wajong. Wat hebben jonggehandicapten op een geweldige manier van zich laten horen! Rondom de behandeling in de Tweede Kamer al maar er kon nog een tandje bij, zagen we bij de behandeling in de Eerste Kamer.

De campagne ‘het gaat over mij’ heeft laten zien waartoe we in staat zijn. Bij elkaar opgeteld hebben we meer dan 3 miljoen mensen bereikt via hetgaatovermij.org en alle social mediakanalen. De boodschap kwam aan en uit getallen blijken mensen ook écht gelezen waarover we ons zo kwaad hebben gemaakt: ze zijn een stuk langer dan gemiddeld op de webpagina’s gebleven. Dit zijn indrukwekkende cijfers.

Leden van de Eerste Kamer hebben de verhalen van jonggehandicapten gedeeld. Een complex en ondoorgrondelijk wetsvoorstel kreeg hierdoor een menselijk gezicht. In totaal werden zeven moties ingediend. Een daarvan heeft als doel dat er compensatie moet komen voor jonggehandicapten die er door de nieuwe wet in inkomen op achteruit gaan. Helaas geldt deze correctie op een eventueel inkomensverlies alleen voor huidige gevallen en niet voor nieuwe gevallen. Het had mooier gekund, maar we mogen hier trots op zijn. We zijn nog niet klaar namelijk en zullen de positie van jonggehandicapten ook in de toekomst blijven aankaarten. Dus ik ben trots. Op iedereen die net als wij boos is geworden en de campagne tot een succes wist te maken omdat ze van zich lieten horen en zich niet in een hoekje lieten duwen. Trots op de jonggehandicapten, hun ouders/verzorgers, de minister van gehandicaptenzaken Rick Brink, FNV, Ieder(in), VCP, SWOM en iedereen die een bijdrage leverde.

Wen er maar aan beleidsmakers en leiders van ons land: jullie zullen nog veel vaker van ons horen. Omdat we onze boosheid hebben kunnen ombuigen tot trots.

Amma Asante

LCR-voorzitter